Twee V1-raketten, enkele blokken dynamiet, een regen van granaten en de vernielzuchtige handen van de vijand maakten van de steenfabriek Meijnerswijk een enorme puinhoop van verwrongen staalbalken en puin.
Het moet voor de heer Ariëns, de eigenaar van de fabriek, een schokkend gezicht zijn geweest toen hij op 5 mei 1945, met de hulp van enkele welwillende Canadese officieren, voor het eerst zijn verwoeste terrein betrad. De fabriek had namelijk gediend als een vooruitgeschoven versterkte stelling tegen het parachutistenfront, waarvan de grens langs de spoordijk tussen Arnhem en Nijmegen liep. De twee hoge schoorstenen, die als gevaarlijke richtpunten voor vijandelijke artillerie fungeerden, waren daarom opgeblazen.
Op woensdag 6 februari 1946 – vijf jaar na de gedwongen stilstand en negen maanden na de bevrijding – werd de herbouwde vlamoven van steenfabriek Meijnerswijk opnieuw aangestoken. Dit gebeurde door directeur E.L.H. Ariëns, samen met zijn vrouw en moeder.
Voor de genodigden werd die avond een luxe diner georganiseerd. Er werden mooie woorden gesproken, waaronder dit gedicht:
Droeve jaren vol ellende,
Die ons bogen, maar niet braken,
Dwongen “Meijnerswijk” te staken,
Soms leek het einde niet te vinden.
Dank thans God voor de genade,
Dat hij weer de pijp laat roken.
Onze kracht is ongebroken,
’t voorbeeld wijst de juiste paden.
Foto: zicht op de herbouwde steenfabriek Meijnerswijk jaren 50
In juni 1985 kwam definitief het einde voor de fabriek: de pijp zou niet meer roken. De laatste restanten van de fabriek werden dit jaar verwijderd voor de bouw van een nieuwe woonwijk.
Geert Visser, voorzitter van de Historische Kring Elden